هر آن شهر كه از مرز ايران نهي / بگو كنيم آن ز تركان تهي

ص (253)

بزاوستان در يكي شهر بود / كه زان بوم بر تور را بهر بود

منوچهر كرد آن ز تركان تهي / يكي خوب جاييست و فرحي

همي باژ و ساوش به توران برند / سوي شاه ايران همي ننگرند

ص(157)



تن ترك بدخواه بي جان كنم / ز خونش دل سنگ مرجان كنم

تهي كرد بايد از ايشان زمين / نبايد كه آيند زين پس به كين

ص (168)

كه چون ماه تركان برآيند بلند / ز خورشيد ايرانش آيد گزند

سيه مار را كو را سرآيد بكوب / ز سوراخ پيچان شود سوي جوب

ص(238)



هر آن بوم بركان ز ايران نهي / به فرمان كنم ز ايران تهي

ص(276)

هر آن شهر كه از مرز ايران نهي / همي كرد خواهد ز تركان تهي

ص (277)

ز تركان هر آنگه كه بيني يكي / كه ياد آرد از دشمنان اندكي



به پيروزي از بارۀ كاخ پارس / بداري از پاك يزدان سپاس

سر شاه تركان از آن ديدگاه / بيانداخت بايد به پيش سپاه

گؤنده ر